De kunstenaars
De 24 kunstenaars die deelnemen aan PABULUM werden met zorg geselecteerd op basis van hun oeuvre. Allen hebben ze een eigen verhaal te vertellen dat aansluit op de thematiek van deze tentoonstelling. Zowel hun invalshoek, hun werkmethode, hun techniek, en zelfs hun leeftijd is zeer uiteenlopend. Net dat is het boeiende van dit totaalconcept.
Florien Allemeersch
‘Het is een wisselwerking tussen innerlijke ervaring en observatie.’ Het werk van Florien Allemeersch ontstaat vanuit een innerlijke noodzaak. Het beweegt zich op het snij vlak van persoonlijke beleving en de observatie van de leefomgeving. Intuïtief geef ze vorm aan beelden die vertaald worden in verf. Elementen als natuur, reflflecties, zonlicht, handen(bewegingen) en patronen vormen een constante in het werk, voortkomend uit een blijvende persoonlijke fascinatie. Het is een poëtische weergave van haar werkelijkheid, waarin de kijker kan ronddwalen en zich laten verwonderen.
Pol Bonduelle
Het werk van Pol Bonduelle ontvouwt zich in reeksen, als hoofdstukken in een visueel dagboek dat voortdurend laveert tussen het persoonlijke en het universele, tussen maatschappelijke resonantie en innerlijke reflectie. Bonduelle’s oeuvre voedt — in de ware betekenis van het Latijnse pabulum — de blik van de toeschouwer met beelden die niet eenvoudig verteerd willen worden. Elk werk is een uitnodiging tot herkauwen, tot het losweken van betekenissen die eerst verborgen blijven. Voor deze tentoonstelling presenteert hij twee cycli 'The ROADS' en 'FLOWERS OF ROMANCE' die elk hun eigen vormentaal spreken, maar samen een meanderend discours vormen over werkelijkheid en verbeelding. Aan de basis ligt een onderzoek naar het materiaal zelf: het tastbare, het toevallige, het grafische en het schilderkundige worden tegen elkaar uitgespeeld, zonder dat ze elkaar uitsluiten. Beeld wordt taal,en taal wordt structuur
Justine Cappelle
Justine beweegt zich vaak op het snijvlak van het bovennatuurlijke en het banale, waarbij ze artifificiële en natuurlijke elementen samenbrengt. Zo combineert ze lucht en water met thema’s als klimaatverandering of onzichtbare technologieën in de lucht. In haar werk vloeien kunst en leven, fictie en werkelijkheid in elkaar over, zowel in onderwerp als in techniek.
Ze gebruikt haar duim en wij svinger om haar initialen, JC, af te drukken – als eenmachine die eindeloos haar handtekening herhaalt. Of ze gebruikt haar hoest enmond om schilderij en te maken, door letterlijk te hoesten op de verf. Ze noemt de weggewaaide paraplu’s die ze verzamelt ‘beelden gemaakt door de wind’
Stijn De Pourcq
Stijn De Pourcq groeide op in en rond Ronse. Hij studeerde psychologie en criminologie in Gent en woont nu aan de oevers van de Leie te Drongen. Hij werkte jaren als circusartiest – voetbaljongleur.
Uit poppenonderdelen, elektronische componenten, een lamshart op sterk water en een stuk boormachine maakte hij zijn eerste creatie in 2014. Zijn werk bestaat uit mixed media sculpturen met voornamelijk dierlijke materialen: skeletten, botten, gemummificeerde dieren, verwerkte en vervormde lichamen…Soms sacraal, soms speels, soms macaber. Noem het een onconventionele vorm van taxidermie. “Ik zie schoonheid in de dood, en maak haar tot mij n werkmateriaal. Soms laat ik haar in al haar een voud zien, soms geef ik er een nieuwe vorm aan.”
Ludo de Kort
Waar romantiek en precisietechniek samensmelten, is beeldend kunstenaar Ludo de Kort op zijn sterkst. Gepassioneerd door hoe de hedendaagse mensheid omgaat met de aardse rijkdom, zoekt hij naar de zuiverheid der vormen. Of dit nu een ingreep is in het landschap, de vormgeving van minimalistische architectuur of een achtergelaten boek in een hotelkamer. Het proces is voor hem minstens even belangrijk als het eindresultaat. Hij experimenteert doordacht met verschillende technieken en materialen. Elke stap in dat proces legt hij geduldig vast, als was hij een archivaris. Als het eindresultaat van een kunstproject sterker kan worden door gebruik te maken van een nieuwe techniek, dan leert hij die eerst aan. Deze attitude stelt hem in staat om verschillende emoties en concepten tot uiting te brengen en de grenzen van de beeldende kunst te verleggen.
Anthony d'Hoop
“BONE APPÉTIT”
Met het concept Bone Appétit geef ik vorm aan het thema door het creëren van keramieken borden, opgebouwd uit dierlijke botten. Elk bord is een sculpturaal object dat letterlijk en figuurlij k verwijst naar voeding. Het bord als drager van voedsel, het bot als overblijfsel ervan. Deze borden worden niet gevuld met eten, maar zijn zelf het restant, een stille getuige van wat ooit voedde. In plaats van verzadiging bieden ze leegte en herhaling. Wat geserveerd wordt, is niet voedzaam, maar dood materiaal, een spottende maaltijd voor de geest. Met Bone Appétit nodig ik de toeschouwer uit voor een wrang feestmaal. Smakelijk, maar niets blijft hangen. Het werk stelt vragen over wat we dagelijks “consumeren”: is het echte voeding, of enkel vulling? Wat blij ft er over als we alle smaak en betekenis eruit hebben gehaald? Zo wordt elk bord een stille aanklacht tegen de inhoudsloosheid van onze cultuurconsumptie. Een beeld van schoonheid, maar ook van leegte.
Godelieve Geurts
Godelieve Geurts (1951) groeide op in Budel Dorplein en volgde de Academie voor Kunst en Vormgeving in Den Bosch, waar ze in 1976 afstudeerde als beeldhouwer in de ruimste zin van het woord. Na een periode in Weert, woont en werkt ze sinds 1992 in Roermond.
Ondanks haar kleine gestalte schept ze met ogenschijnlijk groot gemak imposante ijzeren objecten. Gewapend met krachtige apparatuur bouwt ze de meest poëtische kunstwerken van oude stukken ijzer, plaatstaal en ander sloopafval. In haar Roermondse atelier slijpt, buigt en last ze de meest uiteenlopende objecten. Variërend van draadstalen varkens, rubberbootjes, mensfiguren en gracieuze vogels tot zelfs tafels en stoelen.
Geert Heirbaut
Classificatie: Visuele storing – niveau B. - Betreft: Drievoudige activatie van onbekende beeldstructuren -Datum van eerste waarneming: onbekend - Aantal entiteiten: 3. - Locatie: variabel, bronpunt vermoedelijk het Gentse. Beschrijving: Tijdens routine-observatie werd een reeks schilderijen opgemerkt met verhoogde visuele intensiteit. Structuren zijn onstabiel, zonder duidelijke orientatie, vermoedelijk motorisch impulsgedreven. Reacties zijn individueel en niet voorspelbaar. Tijdservaring wijkt licht af van normwaarden. Effect op aanwezigen: tijdelijke fixatie van de blik, verhoogde interne activiteit (niet meetbaar), incidentele verbale reacties zonder aanleiding, kort verlies van overzicht gemeld, breinsatisfactie fluctueert. Aanbevolen gedrag: beeldentiteiten mogen benaderd worden zonder fysiek contact. Aanraking af te raden en mogelijk gevaarlijk. Observatieduur best beperkt tot individuele tolerantie. Afspraken over duiding best vermijden; de inhoud blijft in beweging. Status: instabiele beeldlading (expressief domein); onderhuidse gesturaliteit.
Magda Huygens
Het werk van Magda Huygens focust op tekens uit het verleden. Tussen de plooien van het verleden ontdekt zij sporen van bestaan. Ze brengt vergeten identiteiten terug tot leven. In haar beeldende praktijk reanimeert ze wat vergeten is op een doorleefde, weerbarstige en fragile wijze.
In mixed media delft ze tekenend en schetsend de verleden tijd op. Zich een weg banend door wat geweest is en werkt ze op persoonlijk voorbehandeld en ernstig gehavend papier. Daarop echoot iedere tekening de moeizame weg tussen de averij die het verleden zo kenbaar maakt.
Haar oeuvre vorst onverminderd naar wat rest. Op een precieze haast chirurgische manier herstelt ze het leven in vervlogen tijden en haar inwoners. Steeds opmerkzaam voor wat raakt. Zelden konden we dat wat overblijft zo intiem beroeren dan in het grafisch werk van Magda Huygens.
Wat raakt verdwijnt nooit voorgoed.
Katrien Laloo
Vanuit het kijken, zien, tasten, verkennen, verwonderen en bewonderen geraakte ik geboeid door verschillende facetten van de bomen. Aanvankelijk waren het de prachtige composities en de kleurenpracht die Katrien Laloo op weg hielpen tot het scheppen van creaties, schilderijen.
In de loop der jaren kreeg ze ook voeling met het grote harmonische geheel, de herkenning van eenvoud, met de boom in al zijn pracht, zijn levenstaak vervullend, zijn oerkracht , zijn weerbaarheid...
De werken zijn geen pure weergave van een foto of een concrete boom, maar een impressie vanuit de passie voor de bomen. Het is een zoektocht naar een beeldende “bomentaal” die ontstaat, groeit door het laag op laag schilderen.
Marian Lesage
In deze sculpturale installatie worden twee uitvergrote pompoenvormen — vervaardigd uit PU-schuim en pigment — op ongebruikelijke wijze gepresenteerd.
Grizblua en Viridis komen als zwammen uit de muur en het plafond. Het wekt directe associaties op met overvloed, voeding en natuurlijke cycli, maar stelt diezelfde symboliek ook ter discussie. De titel Cucurbita maxima verwijst naar de botanische naam van de pompoen, een plantensoort die al eeuwenlang symbool staat voor voedselzekerheid en optioneel overvloedig.Door gebruik te maken van humor, vervreemding en schaal zoekt deze sculptuur aansluiting bij het thema ‘PABULUM’ door vragen te stellen over wat wij als voeding ervaren in een wereld — waarin overvloed niet altijd synoniem is aan verzadiging.
Bruno Mertens
Grote kleiblokken worden in kleine stukken gesneden, gebakken en zorgvuldig weer samengevoegd tot een massief geheel. Het resultaat van dit proces van fragmentatie en herassemblage is een verzameling, een landschap van mini-objecten die, door hun onregelmatige vormen, een spel van licht en schaduw oproepen. Bruno Mertens werkt zonder glazuur, zodat de natuurlijke textuur en kleur van de gebakken klei volledig tot hun recht komen.
Nadia Nuyts
Uit de stormrestanten ontstaat een nieuw verhaal. Wat ooit trotse bomen waren, werd gered van vergetelheid en kreeg een tweede leven in gietpolyester. Zo ontstond een samensmelting van natuur en menselijke verbeelding, een dialoog tussen her vergankelijke en wat blijft.
Licht is de essentie van deze werken—een stille getuige van transformatie, een bron van energie die zowel het tastbare als het geestelijke voedt.
Het is geen toevoeging, geen accent, maar de ziel van de sculpturen zelf. Polyester vangt het licht niet enkel op,
maar laat het fluisteren door de structuren,
dansen langs de randen van het hout.
De Led-panelen onder de werken zijn meer dan een bron van verlichting, maar een fundament van hun bestaan. In de verduisterde ruimte worden de zeven sculpturen niet alleen objecten om naar te kijken, maar entiteiten die spreken.
Patriske
In het grensgebied tussen schroothoop en sprookje bouwt deze Oost-Vlaamse multi-disciplinaire kunstenaar aan een eigenzinnig universum. Zijn materiaal: het afgedankte, het vergeten, het geblutste. Zijn taal: lassen, monteren, combineren — met ritme, vuur en finesse. Wat ooit een afvoerbuis, een fietsvelg of een roestige schroef was, herleeft in zijn handen als poëtische constructie, geladen met herinnering en magie.
Mystiek is nooit veraf. Niet het verhevene, maar het bevreemdende: een wereld waar kinderspeelgoed en schaduwen hand in hand gaan, waar humor en melancholie in elkaar verstrengeld zijn. Er zijn echo’s van een jeugd die blijft nazinderen — een theatrale droomwereld, soms unheimlich, soms teder. De geest van Tim Burton lijkt te fluisteren in het metaal, maar de klank is uniek, eigen, en geworteld in de Vlaamse grond.
Zijn werk nodigt niet uit tot snelle interpretatie, maar tot vertraging. Tot kijken, luisteren, voelen — en verdwalen. Tussen lasnaden en losse schroeven, tussen spel en ernst, tussen klank en vorm ontstaat een wereld die niet te vangen is in één betekenis, maar die blijft resoneren, zoals zijn muzikale composities, lang nadat het kijken voorbij is.
Pedro Riofrio
Pedro Riofrio is geboren in Quito, Ecuador, en leeft momenteel tussen Europa en Latijns-Amerika. Als beeldhouwer, muzikant en onderzoeker is hij gefascineert door biomaterialen en technologische alternatieven. Vooral de wereld rond schimmels en de lichamelijkheid van geluidsresonanties zijn een voortdurende inspiratiebron.
Het werk wil oorsprong, het verstrijken van de tijd en veranderingen in de levenscycli beeldend vertalen. We bestaan allemaal uit dezelfde materie, hebben allemaal resonanties en staan voortdurend in wisselwerking met onze omgeving volgens een rhizomatisch systeem dat geen hiërarchieën kent.
Riofrio gelooft dat we in het leven twee hoofdfasen doormaken: de eerste draait om contemplatie en het verzamelen van informatie als toeschouwer, en in de tweede worden we zelf auteurs en geven we die informatie vorm als zelfstandige entiteiten.
Jason Slabbynck
Voor de tentoonstelling ‘Pabulum’ is een verticale structuur opgebouwd uit gestapelde, afgedankte metalen dienbladen. De vorm refereert aan een étagère: een meerlagige presentatie-standaard waarop normaal delicatessen worden uitgestald, maar nu leeg en betekenisloos geworden is. De dienbladen, ooit dragers van voeding en overvloed, vormen nu een stille sculptuur. De structuur biedt niets aan en staat roerloos, als een bevroren beweging van presentatie zonder inhoud. De installatie wordt zo een metafoor voor hoe onze hedendaagse cultuur een overvloed aan beelden en vormen presenteert zonder echte essentie — een letterlijk en figuurlijk pabulum. Het werk is een kritische reflectie op hoe we dagelijks esthetiek en informatie consumeren die ogenschijnlijk rijk oogt, maar ons nauwelijks voedt op intellectueel of emotioneel vlak.
De vaste, zwijgende aanwezigheid van de structuur nodigt de bezoeker uit om stil te staan bij wat er getoond wordt en wat ontbreekt. Het vraagt: wat wordt ons eigenlijk voorgeschoteld? Worden we werkelijk gevoed — of consumeren we vooral lege vormen?
Ad van Aart
‘Sculpturen met een eigen klankwereld’
Ad van Aart is een beeldenbouwer die werkt met ongewone materialen en objecten die hij onder meer vindt in kringloopwinkels. Geluid is tijdens de laatste jaren een opvallend element in zijn werkproces geworden. Van kleine, door het publiek aangedreven geluidssculpturen evolueerde zijn praktijk naar grotere klankobjecten waarin onder andere orgelpijpen en blazende stofzuigers een rol spelen.
Voor Van Aart is geluid geen toevoeging, maar een volwaardig onderdeel van het beeldhouwwerk. Zijn installaties nodigen uit tot interactie: bezoekers kunnen zelf het geluid activeren en zo deelnemen aan het werk. Ook maakt hij geluidsobjecten en instrumenten die hij gebruikt in zijn eigen klankcomposities. Bovendien blijft de vormgeving van de objecten een grote rol spelen in het oeuvre. De ogenschijnlijk banale objecten krijgen door de ingrepen van de kunstenaar een totaal nieuwe sculpturale dimensie.
“Oog- en oorstrelend”....
Mieke Vanden Eynde
Kenmerkend voor het werk van Mieke Vanden Eynde is een diepgaande exploratie van herinnering en identiteit. Een opvallend aspect van het werk is het gebruik van materiaal uit het archief van haar vader. Door deze persoonlijke artefacten te integreren in het werk, creëert ze een verbinding met haar geschiedenis en verkent ze thema’s van erfgoed en vergankelijkheid. De oude documenten, foto’s en objecten worden vaak getransformeerd door middel van herhaling, fragmentatie en gelaagdheid, waardoor nieuwe betekenissen ontstaan en het verleden opnieuw wordt geïnterpreteerd.
Het resultaat is poëtisch en suggestief, waarbij de kijker uitgenodigt wordt om eigen verhalen en associaties te projecteren op de beelden en objecten. Door middel van subtiele manipulatie van materiaal en ruimte, creëert ze een sfeer van contemplatie en introspectie, mysterie en melancholie.
Het is een intieme en persoonlijke zoektocht naar identiteit en verbondenheid, waarbij ik de grenzen verken tussen het persoonlijke en het universele, het verleden en het heden, en de materiële en immateriële aspecten van het menselijk bestaan.
Maike Vanbruwaene
Vele van de figuren die ik heb schilder naakt of half naakt. Een zeer kwetsbare positie. Naaktheid is geen consent. Er is nog steeds een sociale verwachting dat men, zelfs zonder kleren met alles bloot, met respect behandeld zou worden. Dat men nog steeds als mens gezien wordt. Dat anderen u niet zomaar kunnen aanraken, maakt niet uit wat je wel of niet aan hebt. Maakt niet uit hoe makkelijk het zou zijn of hoe zacht iets eruitziet.
Milan Veraart Steffen
Milan Veraart Steffen is een Nederlands-Belgische beeldhouwer, die woont en werkt in Gent. Zijn sculpturen vallen op door hun ogenschijnlijk statische karakter, maar verrassen door hun vermogen om te bewegen op een manier die doet denken aan zowel voertuigen als insecten. Zijn passie voor de natuur en motorfietsen vormt een wezenlijk onderdeel van zijn artistieke identiteit. Met zijn werk streeft Milan naar een harmonieuze samensmelting van mens, natuur en technologie – een verfijnd evenwicht dat hij voortdurend tracht te benaderen.
Milan’s werk draagt een duidelijke sociale lading, aangezien de sculpturen actieve menselijke aansturing vereisen. Ze zijn opgebouwd uit een rijke variëteit aan materialen, waaronder staal, textiel, rubber, hout, glas en gevonden voorwerpen. Deze materiaalkeuze draagt bij aan de veelzijdigheid en expressieve kracht van zijn creaties.